طلاق یا یک زندگی پرتنش ؟؟

یک طلاق خوب و مسالمت آمیز از دوام یک ازدواج پرتنش بهتر است .

تحقیقات بسیارزیادی  درموردتاثیرجدایی والدین برزندگی فرزندان انجام شده است که اغلب انها بدون  بررسی علل مشکلات رفتاری یا ذهنی کودکان طلاق،بانگاهی سطحی وساده،جدایی  والدین را عامل تمامی اختلالات رفتاری ذکر کرده اندوباتوجه به این فرضیه  اشتباه،مانع جدایی بسیاری از زوجها شده اند.

 ولی ایازندگی کردن  کودک در یک خانه پر تشنج که افراد ان رابطه سردوبی روحی با یکدیگردارند،  آسیب کمتری به روح وروان انها وارد می اورد؟

 علت اصلی مشکلات روحی  فرزندان طلاق،جدایی والدین ازهم یا زندگی کردن انها با یکی از والدین  نیست،بلکه تشنج هاودرگیریهای خانوادگی واختلافات والدین پیش ازجداشدن،باعث  برهم خوردن آرامش ذهنی انها میشودوبدنبال خود معضلات رفتاری را بهمراه  میاورد. جدایی به تنهایی اسیبی به هیچیک از افراد خانواده وارد نمیکند  .بلکه مشکلات پیش از ان وعواملی که موجب رسیدن خانواده به نقطه پایان  میشود،موجب ایجاد مشکل درروح وروان کودک وحتی والدین خواهدشد .

زمانی بقای زندگی  خانوادگی برای کودک مفید است که درگیریها ومشکلات اعتقادی وسلیقه ای والدین محسوس نباشد،زیرادرغیراینصورت دوام یک زندگی نه تنها به سودکودک نیست بلکه باعث تشدید تشویشهای ذهنی و مشکلات روحی او میشود. البته بخشی از طلاقهای  صورت گرفته مربوط به زوجهایی بوده که یک دوره مشاوره کوتاه و حتی با تفکر  وهمدلی بیشتر قادر به ادامه زندگی بوده اند و بدون تردید این شرایط برای  فرزندان بهتراست.

کارشناسان  پیشنهادمیکنندوالدینی که مشکلات جدی با یکدیگرندارند سریع تصمیم به جدایی  نگیرند .زیرا نمیتوان از اثرات منفی این پدیده اجتماعی برفرزندان غفلت  کرد.بهتراست زوجها تازمانیکه فرزندانشان دوران بلوغ را پشت سر میگذارند  کانون خانواده خود را حفظ کنندودرصورت باقی ماندن مشکل،پس از سپری شدن  دوران بحرانی فرزندانشان تصمیم به جدایی بگیرند.البته حتما درنظر بگیرند که این مورد تنها شامل خانواده هایی میشود که مشکلات ودرگیریهای انهااندک  است،زیرا زندگی کردن کودک دریک خانه پرتشنج وپردرگیری،نه تنها تاثیری مثبت  برذهن ورفتار او نداردبلکه اسیبهای جدی به روح وروان او وارد میکند.

درصورتیکه زوجی تصمیم  به طلاق گرفتند ، بهترین راه یک جدایی مسالمت آمیز است.معمولا طلاق بعنوان  راه حلی برای پایان بخشیدن به درگیریها وتنشها پیشنهادمیشود.

اما آیا واقعا طلاق موجب خاتمه یافتن درگیری بین زوجین میشود؟

 آمارها نشان میدهد  تنها درصد کمی از زوجها پس از طلاق رابطه ای مسالمت آمیز وبدون درگیری  بایکدیگر دارندوسعی میکنندبرای تامین خواسته فرزندانشان یاایجادارامش برای  وی رابطه ای نسبتا ارام ودوستانه داشته باشند.درصد بسیاربالایی از زوجها  بعد از طلاق با یکدیگر رفتاری تندتردارندومشاجرات ودرگیریهای انها باشدت  بیشتر واغلب درحضورفرزندان صورت میگیرد. پس درواقع راه حل فقط درجدایی،به  تنهایی،نیست بلکه جدایی وتغییر شرایط است،زیرا تاپیش از ان زوجها دریک محیط وزیریک سقف بودندوحالا اغلب مشاجرات بصورت تلفنی یا از طریق رابطه و واسطه انجام میشود. درگیریهاازکودک موجودی ضعیف وافسرده یا پرخاشگر وناسازگار  ویا...میسازدواگرپس از طلاق وجدایی والدین باز هم تشنج و درگیری وجود داشته باشد این جدایی تاثیر مثبتی برروی فرزندان نخواهد داشت،مگر اینکه والدین  با اگاهی از موقعیت خودوفرزندانشان عملکردخودراتغییردهندوکاری کنندکه هم به نفع انان باشدوهم باعث حفظ سلامت فرزندشان شود.یک طلاق خوب ومسالمت امیز  ازدوام یک ازدواج وزندگی پرتنش بهتراست.تاپیش ازاین اغلب والدین واطرافیان  انها خود را موظف میکردند که برای تامین ارامش وسلامت روانی فرزندانشان  حرفی از جدایی بمیان نیاورندوعلی رغم اختلافات ودرگیریهای بسیار به زندگی  زناشویی خود ادامه دهند.اما حالا وبا تغییر نگرش کارشناسان،نظریه تازه ای  مطرح شد که برساختارذهنی وفکری خانواده ها تاثیر گذارد. براساس این  تفکرزندگی فرزندان درخانواده های پراز تشنج ودرگیری اثرات مخربی بر فکر  وروح انها دارد پس جدایی والدین برای این دسته مفیدتر وبهتر از ماندن و  ادامه دادن است وشاید با جدایی والدین ارامش به زندگی فرزندان بازگردد.  درواقع اگر والدین بجای تلاش برای تداوم یک رابطه پرازدرگیری ومشاجره اقدام به جدایی کنندوپس از جدایی یک رابطه سالم ومسالمت امیز با همسر سابق خود  که پدر یا مادر فرزندشان است برقرار سازند،خواهند توانست به سلامت روان  فرزندشان کمک کنندوباعث ارتقای شخصیت اوشوند.

شاداب ترشدن  مادروبازگشت وی به زندگی عادی باعث ایجاد انگیزه در فرزندان میشودو به انها اطمینان میدهد که درهرمرحله اززندگی میتوان با مشکلات مبارزه کرد وسربلند  بیرون امد.اغلب والدین پس از جدایی مقاومت بیشتری دربرابر مشکلات پیدا  میکنند وفرزندانشان را برای پذیرش شرایط سخت زندگی اماده میکنند.به همین  دلیل فرزندان طلاق استقلال بیشتری دارند ودر تصمیم گیریهای خود با اقتدار  بیشتری حرکت میکنند.

زمانیکه یک زن خود را  از زندگی پر تشنج رها میکنداز نظر ذهنی و روحی با مشکلات زیادی مواجه است  که برای از میان بردن انها احتیاج به استقلال فکری واقتدار شخصیتی داردو به تدریج به تقویت این نیروهای درونی میپردازد وبرای اینکه فرزندانش در شرایط مشابه اسیب کمتری ببینند،سعی میکند این نیروها را درانها ایجاد کند.  بنابراین فرزندان این مادران مقتدر و توانمند،گامهای محکمتری درزندگی خود  برمیدارند وموفقیت های مشابه با دیگر افراد جامعه خواهند داشت البته تنها  درصورتی که پس از جدایی،رفتاری خشونت بار و کینه جویانه با یکدیگر نداشته  باشند و محیطی نسبتا ارام برای فرزندانشان فراهم کنند. پژوهشها نشان میدهد  فرزندانی که پس از جدایی والدین بتوانند با هردو والد خود ارتباط نزدیک و  محترمانه داشته باشند ودرهر محیط احساس امنیت و ارامش کنند کمتر اسیب  میبینند تا زیر یک سقف ودرکنارپدر ومادرامادرمحیطی پرتشنج و...

درصد شکست رفتاری در  اینگونه افراد ،کمتر از فرزندان والدینی است که پس از جدایی هنوز مشاجرات  پی در پی دارند ونتوانسته اند به ارامش لازم دست پیدا کنند. همچنین نسبت  مشکلات رفتاری در فرزندان خانواده هایی که همیشه شاهد درگیری و مشاجره  والدین هستند بیشتر از فرزندان طلاق است.این در حالیست که مشکلات رفتاری در فرزندان خانواده هایی که یکی از والدین به دلیل مشکلات اخلاقی و جرائم  مختلف در زندان هستند یا به هر دلیلی منزل را ترک کرده اند بسیار زیاد است.

ای کاش پدران  ومادران بعداز دعوت فرزندانشان به زندگی میزبانان خوبی برای انان باشندواگر درزندگی به بن بست رسیدند به موجودات عزیزی که ناب ترین لحظات را به انان  هدیه کرده اند جفا نکنندوانان را دریابند.ماندن یا رفتن مهم نیست بلکه  چگونه ماندن و چگونه رفتن مهم است.مهم اینست که بهترین تصمیم را با درنظر  گرفتن بهترینها برای فرزندانمان اتخاذ کنیم.بگونه ای انتخاب کنیم که دل  نازکشان نشکند،از چشمان زیبایشان اشکی نریزد و امیدشان ناامید نشود.بیادمان باشد که انان به من وشما سپرده شده اندوما پناه انان هستیم.به امید اینکه  پدرها ومادرها عظمت رسالتشان را درک کنند.